Google

Friday, December 28, 2007

aNo kA... SinUsWeRTe?!

"Sana suwertehin ako sa darating na Bagong Taon."

Marami sa atin ang naniniwala sa mga "lucky charms" na mabibili sa Binondo. Andyan rin ang paniniwala ng ilan sa atin na ang pagsusuot ng "polka dots" ay magdadala ng suwerte sa pagpasok ng Bagong Taon. Hindi nga lang ang pagsusuot kasi pati ang paghahanda ng mga prutas na bilog ay pinaniniwalaan ring magbibigay ng suwerte.

Nuon pa man ay naguguluhan na ako sa pagiging tunay na Kristiyano nating mga Katoliko. Parati kong itinatanong sa sarili ko na anong kinalaman ng "Bilog" sa Pagpapala ng Diyos?

Hindi kasi maliwanag sa akin kung paanong makukuha sa pagsusuot ng mayroong design na bilog ang Pagpapala ng Diyos. Dahil ayon sa ating Pananampalatayang Katoliko ang Pagpapala ng Diyos ay nagmumula sa Walang Hanggang Kabutihan at Pagmamahal ng ating Diyos. At kung ito ay nagmula sa Walang Hanggang Kabutihan at Pagmamahal ng Diyos eh anong papel ngayon ng mga bilog sa kanyang pagiging Diyos?

Isa pa sa nagbibigay ng kalituhan sa akin ay ang "Paputok." Marami sa atin ang naniniwala na "itinataboy nito ang masasamang espirito." Ganon? Sana paputok na lang gamitin ng mga Pari sa kanilang house blessings kasi mas masaya diba kesa sa kandila, Holy Water at dasal. Pero masaya rin naman pala pagkatapos ng house blessings kasi mayroong pagsasaboy ng mga barya.

Hindi ko balak salungatin ang Paniniwalang ito ng mga taong ito talaga ang "pinaniniwalaan" o "relihiyong" kinabibilangan. Ang aking tinatanong ay ang mga Kristiyano na naniniwalang ang Pananampalataya kay Hesus ang siyang nagdadala ng Pagpapala, at para sa ating mga Kristiyano hindi ito maaaring tawaging Suwerte.

Bakit hindi puwedeng tawaging Suwerte? Kasi ang Pagpapala na nagmumula sa ating Diyos ay ibinigay Niya ng kusa at hindi de-roleta na kung matapat sa pangalan mo ay bibiyayaan ka Niya. Ito ay kusang ibinigay ng Diyos sa atin at hindi suwertehan lamang.

Simple lang ang hinihingi Niya sa atin, ito ay ang mahalin natin Siya ng buong puso, kaluluwa, at isip at ang mahalin ang ating Kapwa gaya ng pagmamahal natin sa ating sarili.

Kunin nating halimbawa ang mga Pagpapalang ating natanggap ngayong Kapaskuhan. Hindi nga ba dahil sa pagmamahal sa atin ng ibang tao kaya tayo nakatanggap ng pagpapala ngayong Pasko? Hindi nga ba dahil sa ating Pagmamahal sa ating kapwa naging pagpapala tayo sa kanila ngayong Pasko?

Mas paniniwalaan ko na Pagpapalain ako kung ako ay nagmamahal. Anong saysay ng bilog sa aking kasuotan kung wala naman akong pagmamahal sa aking kapwa? Anong halaga ng mga bilog na prutas sa hapag kung wala naman akong kasalong kakain nito?

Ang saya siguro ng mundo kung yung ginagawa nating pagmamahalan o pagbibigayan tuwing Pasko ay ating gagawin sa buong taon. Hindi na tayo kailangan pa sigurong humanap ng ibang panghahawakang paniniwala dahil sapat na ang ating Pananampalataya upang makuha ang Pagpapalang ating inaasam. Mahalin natin ang ating Diyos sa pamamagitan ng ating Pagmamahal sa ating kapwa.

Uulitin ko lang po, ang aking punang ito ay ipinararating ko sa mga Katolikong katulad ko. Hindi ko isinulat ito para sa mga taong naiiba ang pinaniniwalaan kasi naipaliwanag na ninyo kung bakit nga kayo nagsusuot ng may bilog o bakit kayo naniniwala sa mga "lucky charms." Ang hindi ko alam ay ang isasagot ng mga Kristiyano na tulad ko. Bakit nga ba ginagawa natin ang mga bagay na iyan na minsan ay sinasaklawan ang ating Pananampalatayang Kristiyano?

Paalala lamang po sa mga Katoliko, hindi naging bahagi ng Kasaysayan ng Kristiyanismo ang mga ginagawa nating ito. Kasi kung bahagi ito ng ating Kasaysayan sana nakita na natin ang Santo Papa na may hawak na lusis tuwing Bagong Taon o nakita na natin na yung Miter niya ay may bilog-bilog na design diba?

Suwerte nga ba o isang Pagpapala? Pamahiin nga ba o Pananampalataya?

Handa akong makinig sa paliwanag ng isang Katolikong katulad ko.

Wait lang po at iiikot ko lang ang pinggan ko kasi aalis na bisita ko...

Tuesday, December 25, 2007

kASaL nG Ex kO... aBSenT aKo...

Natapos rin ang issue na ito nuong December 20, 2007. I met (R-L) Diana, Mameng, Jacqi, Eric and his girlfriend Diana. Sama-sama kaming naghapunan sa Italianni's sa Trinoma bilang pa-Christmas ko sa kanila at pagbabayad utang na rin sa hindi ko pagsipot sa kasal ni Jonah.

Sa mga hindi nakakikilala kay Jonah, siya po ang aking former girlfriend na ikinasal nuong December 1, 2007 sa Manila Cathedral.

Anyway, ano naman ang kuwento sa pangyayaring ito at kailangan pang i-blog?


Before the marriage took place tahimik ang buhay ko (as if tahimik nga). Wala ngang nagbabanggit sa akin sa darating na kasal mula sa mga kaibigan namin. Ang nakakatawa ay nuong araw ng kasal at days immediately after the wedding. Kung kailan naman kasi nagaganap yung kasal saka nagdaratingan yung mga tanong na kung pupunta ba raw ako o kung anduon na ako sa kasal. Ewan ko kung bakit naman ganun para bang may ibang meaning yung mga pagtatanong nila, o ako lang naglalagay ng ibang meaning? Feeling ko mas apektado yung mga taong nakapaligid sa akin kaysa sa akin mismo eh, hahahaha!

Isa pang nakakatawang insidente ay nuong isang araw may natanggap akong tawag from a person whom I only met when the office asked for their help regarding our office management thing. Si Pinky, she was the one who interviewed me. Anyway, tumawag siya minsan to ask me something regarding the interview, to clarify something. At eto ang nakakalerke talaga, after the Q and A over the phone may pasundot na tanong na; "kilala mo pala si Jonah?"

Hanep!

Ako na ang nagdugtong sa susunod na tanong niya, "Oo, at ikinasal siya last December 1, at totoong dati ko siyang girlfriend." Sabay tawa na lang kami pareho. Pinky told me that it was J who told her about my relationship before with Jonah. Nakakalerke diba, totoong small world, pero bakit yung kasalan ang parang dahilan ng pagliit ng mundo ko? Hahahaha!


At duon sa usapan namin ni Pinky ko unang sinagot ang tanong kung bakit hindi ako dumalo sa kasal.

Bakit nga ba?

Binalak kong dumalo ngunit kasalukuyang binubungkal ang kahabaan ng Quirino H-way kaya't ako ay nasuong sa isang napakahabang trapik. To make the story short, nahuli ako sa kasal at nahiya na akong tumuloy sa reception.

Totoo rin na inisip kong huwag na lang dumalo kasi hindi ko alam ang magiging reactions ko kung sakali man. Hindi dahil ikakasal na si Jonah sa iba, hindi ko alam ang magiging reactions ko sa pagkikita namin ng mga kapatid ni Jonah at ni Mameng. Yung tungkol kasi sa amin ni Jonah matagal na itong natapos and both of us have moved on ever since. Ang hindi ko nabigyan ng magandang pagtatapos ay ang aking naging ugnayan kay Mameng at sa mga kapatid niya.

Sa mga nakakakilala sa pamilya ni Jonah ay maaaring may idea sa mga sasabihin ko.

Inalayan ko si Jonah ng isang totoong pagmamahal. Kasama sa minahal ko sa kanya ay ang kanyang katayuan sa pamilya at ang kalagayan ng kanyang nanay at mga kapatid. Hindi lang sa salitang pagmamahal bagkos sa isang pagmamahal na may pag-aalay ng sarili. Ang presensya ko para sa kanila ay hindi ko kailan man ipinagdamot. Hindi dahil sa girlfriend ko nuon si Jonah, iniaalay ko ang panahon ko kasi ito ang kanilang kailangan nuon. Hindi lang basda makikiramay sa sitwasyon nila, kailangan nila ng isang kasama sa paglalakbay. Ano ba sa akin ang salitang sakripisyo kung hindi ko ito naranasan nuon?

Magkahalong paghanga at awa ang naramdaman ko para sa mga kapatid niya lalo na kay Mameng. Hindi ko nga maisip kung bakit may mga kabataang tumitigil sa pag-aaral dahil lang sa problema sa pamilya, samantalang eto ang isang pamilya na hindi lang gumapang, sinamahan pa iyan ng dugo at pawis, literal na dugo at pawis! Pero nakatapos naman sila sa pag-aaral.


Pinagtatawanan na nga lang namin yung mga nakaraan nuong nag-dinner kami last December 20. Sabi ko kay Mameng na bakit naman nuong kasama pa nila ako para kaming mga Lagalag kasi walang permanenteng tirahan tapos ngayong hindi na nila ako kasama may sarili na silang bahay. Tawa kami ng tawa kasi sa hirap raw kasama nila ako tapos sa ligaya naiwan ako. Hahahaha!

Pero sa totoo lang hindi naman sila ang nang-iwan, ako ang kusang umalis at ito ang isa sa bumabagabag sa aking damdamin. Hindi ako nakapagpaalam sa kanila ng maayos. Mabuti na lang at nasabi ko rin yung "Sorry" na matagal kong binalak na sabihin ngunit hindi nagkaroon ng pagkakataon na gawin.

Kay Jonah, sana sa pag-uwi nilang mag-asawa dito sa Pilipinas ay makasama ko sila kahit over dinner lang para na rin mapaabot ko sa kanila ng personal yung aking pagbati.

Ayan tapos na. Hindi ako nakarating hindi dahil sa ayaw ko pumunta, gusto ko pumunta kaya lang hindi ako umabot sa selebrasyon sa Simbahan.

Okay na po ba? Next, kasal naman ni Trisha! Hehehe, joke lang po.



Friday, December 7, 2007

LiHaM mULa sA KuLUNgaN...



December 8, 2007

Sa mga Kabatang Pinoy

Sa Pista ng Immaculada Concepcion, nakikiisa ang Mahal na Ina sa kanyang mga anak na detenido. Isang detenido din ang anak ni Maria. Dahil sa kanyang pamamahayag sa Mabuting Balita ng Kaligtasan, sa katotohanan at katarungan - nagalit ang mga nagsasaya, nagtatamasa bunga ng kanilang estado sa lipunan... Mahirap si Maria, mahirap si Jose at ang kanilang anak na Hesus.
Kasama ko dito ang mga sundalong nangarap at nangangarap pa at handang magsakripisyo para sa kanilang pangarap.

Hindi sila marahas at hindi nila hangad ang maghasik ng karahasan sa lipunan...

Marahas na ang lipunan natin. Marahas ang kahirapan - Marahas ang korapsyon - Marahas ang korteng nagpapagamit sa mga makapangyarihan at ma-perang pulitiko.

Kabataan pa din ang mga Sundalo dito - pinaka-bata 28 - pinakamatanda 36. Madalas kong pakinggan ang mga panaginip at pangarap nila. Nakapagpapalakas at nakapagpapalalim ng aking pagbibigay ng sarili sa Diyos at kapwa...
Inaalay ko ang aking mga panalangin at sakripisyo para sa inyo. Laging mangarap at managinip... at handang magsakripisyo para dito...

Para sa Diyos at Bayan,

Fr. Roberto P. Reyes





Wednesday, December 5, 2007

fR. rOBerT rEYeS...

Galing ako ng Camp Crame kahapon upang dalawin ang aking kaibigan na si Fr. Robert Reyes. Dumating kami sa Crame 15 minutes bago mananghalian. Maganda ang security na pinatutupad sa PNP Custodial Center, sa unang gate pa lang ay may pipirmahan ka na upang kilalanin kung sino ka at sino ang nais mong bisitahin, mag-iiwan ka rin ng identification card.

Pagkatapos ng isang maikling tanungan at pirmahan ay papapasukin ka na sa compound patungo sa main gate ng receiving area sa Custodial Center. Dito ay daraanan mo ulit ang ritwal na pinagdaanan mo sa unang gate. Ngunit dito ay iiwan mo na ang ilan sa mga personal na gamit gaya ng Cellphone, susi, at sinturon. Hindi ko alam kung may iba pang gamit na bawal sa loob ngunit kahapon ito lamang ang dala kasi namin.

Pagpasok mo sa second gate ay dadalahin ka sa isang maliit na room na kung saan may isang pulis na kakapkapan ka. Natuwa naman ako sa ganitong proseso kasi masisiguro ang kaligtasan hindi lang ng mga bisita pati na rin ng mga nakakulong.

Sa mga pinagdaanan namin bago makapasok ay inabot na rin kami ng lagpas pananghalian bago namin nakita ang pakay namin. Inabutan namin si Fr. Robert na kasalo sa pananghaliaan si General Lim at ang asawa nito at isa pang bisita. Hindi pa kami tuluyang nakalalapit ay sinalubong na niya kami agad, yumakap ng mahigpit at daliang nagkumustahan. pagkatapos nito ay dinala niya kami kay General Lim upang ipakilala. natawa ako sa paraan ng pagpapakilala ni Fr. Robert sa akin kay Gen. Lim, pabulong pa niyang sinabi na "General kilala mo ba kung sino ang taong iyan? Siya ang secretary ni ------, may ipapasabi ka ba?" (Hindi ko na masabi dito kung ano yung exact na sinabi) Sabay tawanan kami.

Humiwalay kami sa grupo nila Gen. Lim upang maka-usap ng personal si Fr. Robert. Kinumusta namin siya at inalam kung sino-sino na ang dumalaw sa kanya. Masaya naman na ikinuwento niya na marami na rin siyang kapatid na pari ang nakadalaw. May ilang seminarista na rin ng San Jose ang nakadalaw sa kanya. Sinabi pa nga niya na baka muli nanamang mabuhay ang GumBurZa dahil sa mga pangyayari. He is hoping that this will happen soon. Marami rin sa mga kaibigan niyang Layko ang napuntahan na siya. Ang kanyang ama at ina ay nadalaw na rin siya, bago nga kami umalis ay dumating ang kanyang nanay na may dalang gatas para sa kanya. Opo, gatas, kasi hindi po umiinom ng softdrink si Fr. Robert.

Maraming bumibisita sa kanya na mga kaibigan ngunit hindi pa rin lubos ay tuwa niya dahil may hinihintay siyang bisita na hindi pa dumarating o hindi rin niya alam kung bibisitahin pa siya. Hindi masama ang loob niya ngunit bilang isang anak, kahit pasaway na anak, ay naghahanap pa rin siya ng kalinga mula sa isang ama.

Naitanong rin namin sa kanya kung bakit siya napasok sa ganuong kalagayan. Natatawa siya habang isinasalaysay niya sa amin kung bakit siya napasok sa sitwasyon na iyon. Tulad rin ng maraming civilian na nadamay, siya ay naimbitahan nuong araw lang na iyon at wala silang alam sa mga nangyari. Bilang kaisa sa panawagan ng pagbabago at sa paghahanap ng katotohanan ay pinaunlakan niya ang paanyaya. Inimbitahan lamang siya upang magmisa sa Ninoy Aquino Statue, ayun, siya ngayon ata ang nangangailangan ng misa. Hahaha!

Ikinuwento pa nga niya sa amin ang isang nakatutuwang karanasan niya sa Tsina na kung saan ang kanyang mga estudyante ay niloloko siya. Tuwing umuuwi raw siya ng Pilipinas may malaking estorya na nagaganap. Unang estorya ay nuong pagsabog sa Glorietta. Kararating pa lamang niya nang maganap ang pagsabog. Sumunod naman ay yuong sa Batasan. Papalapag ang eroplano na sinasakyan niya sa NAIA nang sumabog ang bomba sa Batasan. Ngayon sa pangatlong pagkakataon ito naman ang nangyari. Meron ata siyang balat sa puwet! hahahahaha!

Hindi niya pinagsisisihan ang kanyang kalagayan ngayon. Sabi nga niya na blessing ito dahil may nagagawa siya para sa mga nakakulong ngayon sa Crame. Kahit na nga ang balitang pagdadala sa kanila sa Bilibid ay hindi niya kinatatakutan. "Prison Ministry is also my ministry" sabi niya. Kahit sa bantang ganito ang nasa isip pa rin niya ay makapaglingkod. Saan ka pa diba?

Masaya ang kuwentuhan namin, walang nasayang na oras dahil sa bawat binibitiwang salita ni Fr. Robert ay lalo mong makikilala ang totoong taong tinagurian ng iba na may sira sa ulo. Hindi pulot sa pusali ang mga salita ni Fr. Robert, lahat ng mga ito ay hinuhugot niya mula sa kanyang mahabang karanasan sa pagmumulat at pagsasabuhay ng kanyang pinaniniwalaan.

Mahigit sampong taon ko nang kilala si Fr. Robert, at alam ko kung anong klaseng tao siya. Kahit maraming umaangal na Parishioner sa kanya ay wala naman isa sa mga ito ang umangal dahil si Fr. Robert ay lasenggo o may babae o nanlalalaki. Matuwid na pamumuhay at tapat na pagganap sa kanyang bokasyon ang mamamalas mo sa kanya.

Makikita mo rin sa kanyang pamumuhay ang itinuturong pagiging simple. Baka ikaw na bumabasa ngayon nito ay may airconditioning pa sa kuwarto? Si Fr. Robert hindi gumagamit niyan kahit pa sa kanyang dating mga opisina. Ikaw baka after a year or months from your work eh may bago ka na kotse? Si Fr. Robert bago bumili ng kotse niya lagpas 10 years na siya sa pagiging pari. Baka ikaw 2 blocks lang ang layo ng pupuntahan sumasakay ka pa ng taxi? Si Fr. Robert naglalakad lang iyan kung malapit lang ang pupuntahan. Tumatakbo siya para sa kalikasan pero hindi lang puro takbo ginawa niya, nagtatanim rin siya at nanghihikayat ng iba na magtanim rin. He walk his talk eka nga.

Hindi niya hangad na tanggapin siya ng lahat ng tao, sapat na sa kanya ang pangilagan siya ng mga taong apektado sa kanyang pamamaraan ng pagpuna. Maraming nagagalit sa kanya dahil sa kakaibang paraan niya, pero mas maraming nagagalit sa kanya kasi tinatamaan sila sa mga mensahe niya. Baka nga ikaw minura mo na siya diba? Okay lang kasi hindi naman kayang saktang ng mga mura natin ang kanyang kaluluwa.

Umalis kami sa Crame na may kaunting lungkot dahil iiwan namin ang isang taong nasa kulungan na alam namin ay walang kasalanan sa kasong isinampa sa kanya. Ngunit may tuwa rin naman kaming nararamdaman dahil alam namin na bahagi lamang ito ng paglilinis sa bulok na pamumuno ni Gloria.

Babalik ako ng Crame kasi may mensahe siyang isusulat para sa Kabataan. Sana hindi na nga ako kailanganin pa na dumalaw ulit, sana makalaya na siya.


Thursday, November 29, 2007

hiNDi kA sANg-aYOn...pAaNo bA dAPaT

Dumiskarte nanaman si Trillanes at tulad ng nauna niyang diskarte ay napatunayan na kapos nanaman ang kanyang "pisi."

Naging mas matikas ang diskarteng ginawa ng mga Heneral ni GMA. Imbis na Military action ay PNP ang ginamit. Bakit? Dahil hindi totoong hawak nila ang suporta ng buong Hukbong Sandatahan natin. Walang ginamit na Militar sa pagkuha kina Trillanes kasi alam nila na posibleng bumaliktad ang ano mang sangay ng Militar na ipadadala nila sa Manila Peninsula.

Ngunit sobra ang lungkot ko dahil may mga kaibigan ako na ngayon ay naka-ditene sa Camp Crame dahil nasa Manila Peninsula sila kahapon. Mga kaibigan na hindi kayang tawaran ang katapatan sa paglilingkod sa kapwa at bayan. Hindi ko alam kung ano ang mangyayari ngayon sa kanila. Umaasa na lamang ako na hindi sila tratuhin na parang mga Kriminal. Sila ay mga ordinaryong mamamayan na nagnanais lamang na alamin ang katotohanan. Sila ang iilan na tumitindig sa kanilang pinaniniwalaan.

Masasabi ko na nadamay sila sa "kapos na pising" diskarte ni Trillanes. Wala silang alam sa mga nangyari. Sila man ay nagulat sa mga naganap kahapon. Pero bakit sila napadpad sa Manila Peninsula at nanatili kung nadamay lamang sila?

Tulad ko marahil ay inisip nila na ito na ang Huling Hirit upang mapalayas ang isang corrupt na leader at ang kanyang asawa sa Malacanang sampu ng kanilang mga alipores. Maaring naubusan na rin sila ng iba pang paraan para imulat ang mga pikit na mata ng mamamayan sa mga nagaganap na kurakutan sa palasyo ni Gloria.

Pero hindi pa tapos ang kanilang laban. Maaring makulong sila ngunit hindi kayang igapi ng rehas na bakal ang nagsusumigaw nilang damdamin. Maikakadena nila ang kanilang buong katawan ngunit hindi ang kanilang mga pinaniniwalaan. Narito pa kami upang ituloy ang laban... kailangang singilin si Gloria sa kanyang panloloko sa Bayan... inumpisahan nila... itutuloy namin hanggang sa pagkatapos ng 2010... tandaan mo Gloria... DI KA NAMIN TATANTANAN!

Tuesday, November 27, 2007

2007 CE Board Retake....

Share ko lang po sa inyo ang post ng isang Kabataang Filipino Forum member...


Isinulat ko po ang mga ito, in line with the nov. 2007 CE board retake. Sana po ay maipaabot natin sa mas nakakarami ang mensahe na ito upang pati sila ay maliwanagan. Salamat po
======
Sa aking mga kasamang CE,

Ang pinalabas ng PRC na advisory ay isang insulto, at isang malaking panloloko upang mapagtakpan lamang ang kanilang kamalian. Bakit ko nasabi? Nais ko sanang ipaliwanang.

Unang una ang statement na "Sobrang taas ng score sa Hydro at Desgn"

Kung ating iisipin, iniinsulto ang kakayahan natin ng pagsagot ng mga problema sa board exam ng statement na ito... bakit?

Kailan pa naging mali ang magkaroon ng madaming mataas na score? Kung ganoon ba dapat ba na walang makasagot ng exam nila para masabing "VALID" ito? Kung ganoon pala, ano pa ang silbi ng pagaaral natin kung nakadisenyo din pala ang exam na ito para hindi tayo "MAKAKUHA NG MATAAS NA SCORE". Kahit saan natin tingnan WALA SA ATIN ANG KAMALIAN DAHIL IBINIGAY NILA ANG EXAM, AT SINAGUTAN NATIN. MADAMING MATAAS ANG SCORE HINDI BA TAMA LANG NA SABIHIN NILANG MAHUSAY ANG KINALABASAN AT HINDI SABIHING "MALAMANG AY MAY DAYAAN"? Anong klaseng pag-iisip o kaisipan yan?

Pangalawa, "Dalawa sa mga nag take ang nahulihan ng cellphone"

Oo isang malaking possibility ito, pero nakasaad sa guidelines ng PRC ay: "KUNG MAY MAHULIHAN NG CELLPHONE AUTOMATIC NA BAGSAK NA SILA AT KAILANMAN AY DI NA MAKAKA TAKE NG EXAM"

Mga kasama, wag tayong magpadala sa emosyon.

Kung makikita nyo ang statement na ito, at aanalisahin, makikita nyong pinapalabas nilang dahil sa dalawang yun ay kailangan nating mag retake? ulitin nyo ang pagbasa sa huling sentence ko... Mali hindi ba? contradicting na sa unang pahayag sa GUIDELINES nila, bukod dito, dalawa yun sa 3000 o mas madami pang nag take ng board exam sa buong Pilipinas, kailan naging FACTOR ang DALAWA sa TATLONG LIBO O MAS MADAMI PA?

Ang tanging ginawa nila dito ay makuha ang emosyon natin at may mapagbalingan ng galit. Magandang strategy, pero CIVIL ENGINEER TAYO, MARUNONG TAYO MAG ANALYZE. Wag tayong magpadala sa emosyon natin, pagaralan ang mga bagay bagay. Mali ang pangalawang statement na ito, bukod pa dito, malaki ang pakiramdam ko na gawa gawa lamang nila ito upang masabi nating "oo kailangan nating mag retake dahil sa dalawang yun..." kita nyo na? ang masasabi ko, HINDI TAYO TANGA PARA MANIWALA.

Uulit ulitin ko, hindi na tayo grade one at HINDI KAILAN MAN NAGING GROUP EFFORT ANG BOARD EXAM, KUNG DALAWA LANG ANG NAHULI NILA, WALA SILANG KARAPATAN NA I DEPRIVE ANG MAS NAKAKARAMI SA TAMA LAMANG AT PINAGHIRAPAN NA SA ATIN. HINDI ITO CASE NG KASALANAN NG ISA, KASALANAN NG LAHAT.

Kahit sa korte natin pag usapan ito, siguradong panalo tayo.

Mga kaibigan, at kasamang CE, huwag payagan ito, hindi kailanman natin naging kasalanan ang kamalian ng mga examiners. Kung madali ang binigay na exam, sila ang dapat magsisihan. Hindi dapat ibato sa atin ang kamalian at I MISLEAD ang emosyon natin sa pagsasabi ng kung ano ano pang explination para lamang mag retake tayo.

Wag magpadala sa emosyon at matutuhan ang salitang "READ BETWEEN THE LINES" Engineer tayo, hindi tayo mangmang na tao na sasang ayon lamang sa kung ano ang sabihin sa atin, dahil may kakayahan tayong mag-isip.

Ianalyze nyo ng mabuti ang statement ng PRC na iyan at madami kayong makikitang butas. Ang mga nakita ko ay konti o maliit lamang sa maaring makita ng mas madami. Hanapin natin ang katotohanan at wag payagan ang pang iinsultong ito.

Sana'y ipakalat natin ang sulat na ito sa mga site, blogs o e-mail sa ating mga kapatid na CE para mabuksan din ang kanilang kaisipan sa mga nangyayaring maaring hindi rin nila nauunawaan... Gawin nating isa ang ating galaw upang mas malakas at mas malawak ang ating mga magiging pag kilos.

Maraming salamat sa inyong pagbabasa at patnubayan tayo ng Maykapal.

Sunday, November 25, 2007

aMonG eD pANLiLiO....

Shared by Rene San Andres - Dean of Student Affairs, Ateneo de Mania University, Gov. Fr. Ed Panlilio’s speech Escaler Hall, Loyola Schools November 22, 2007

Eight hours from now, I will be speaking before a similar audience at De La Salle University. I know what you are thinking. You got first dibs at the governor of Pampanga, and for that alone, the eagle has soared over the archer once again. Tuloy, I am tempted to shout, FABILIOH! By the way, I gave a talk in UP last week, so that probably settles the implied question. Beyond your deep-rooted and far-reaching rivalry, I am grateful to you for giving me a forum to communicate the moral crusade in Pampanga. I hope that the campus communities will respond positively and become an active partner in the renewal that we all desire for our country.

You invited me to share with you my experience in responding to the call of leadership in a time of crisis. I would prefer to rephrase it as a response to a crisis in leadership. In order to make it clearer to you, allow me to begin with a bit of an overview of the social and political situation in Pampanga a few months before the elections. Lilia Pineda, more casually called Nanay Baby, (nanay na, baby pa. Trust the Filipino to be that family oriented) broke into the turf of the Lapid father and son when she began a series of so-called consultations with the people, asking them two questions: first, if their lot has improved with the ascent of the incumbent governor, Mark Lapid. The answer of course, was quite obvious, leading to the second question, if they have an alternative leader they would want to take over the governorship. The answer was equally undeniable. Equipped with more than adequate resources, she covered the whole province, practically running a roadshow of grassroots building. There was talk that Pineda, then a board member of the Sangguniang Panlalawigan and the wife of Bong Pineda (who is quite notorious, I mean, famous in his own right throughout Regions One to Five), decided to face Mark Lapid head on in the coming elections because the governor chose Con Laus, the son of a local businessman, over her own son, who was the mayor of Lubao town. To make matters worse for the father of the province, Pineda ally and Vice Governor Joseller Guiao filed a case against him, alleging graft and corruption in the supervision and collection of quarry taxes.

The stage therefore was set for a grand battle between the two political giants of Pampanga. Every media pundit and sari-sari store istambay were expecting a drawn out war of attrition, where no prisoners will be taken and no resources will be spared. A senior citizen described it with a mixture of expectation and dread, saying, “muran pera king kampanya,” or that it will rain money during the campaign. So many of the poverty-stricken in the province excitedly awaited the coming of the usual generosity, commonly experienced every three years, but only this time it will come like wave after wave of blessings. It was often said that it is only during this period that the poor get the attention and assistance they deserve, so they better make the most of it by playing one side against the other, conceding to the highest bidder, as it were. Many among the Kapampangans, however, were disconsolate at the prospect of having to choose between two candidates they did not like. A good many of them have decided that early to leave blank the space for governor in their ballots.

Before this backdrop, a group of people, a priest and some seminarians among them (no, I was not the priest) regretted the state of affairs that their province was in. If only to express a statement to the world that Pampanga is not bereft of good leadership, they decided to gather more of their like-minded friends and begin to search for an alternative candidate. Enough is enough, they said, the pride of the Kapampangan is at stake here. And if you know us, then you should also know that our kayabangan is legendary.

And so began the series of consultations in search of a candidate with the moral ground, the resources and the acceptability, who will stand as a symbol for the Kapampangan dignity and conscience. We had a great difficulty in searching for that candidate. It even dawned on us that we might have been too idealistic, too far removed from reality. Either our prospect could not measure up to our criteria, or he would not be willing to get entangled between two battling giants. “The election result is already common knowledge,” one of them said, conceding to the strength of one of the candidates, although I will not say who SHE is.

In the midst of this desperation, one seminarian turned to me and asked, “what about you?” My immediate and emphatic answer was, “no way!” My heart and mind was then running on hierarchical fuel. It was never an option for a Kapampangan priest to run for office in any previous election. Kapampangans being such a pious people, they revere their priests to a fault, conceding to them a spiritual leadership that excluded political power.

Like any other Filipino, Kapampangans live with a compartmentalized sense of morality. Our churches are filled every Sunday, but our jueteng industry is equally robust. We declare ourselves cerrado catolico, but we do not pay our taxes honestly. Our cars and jeepneys are festooned with images and pictures of the crucified Christ and the Virgin Mother, but they are not powerful enough to remind us to obey traffic laws. Thus, what place is there for a priest to enter the secular world of politics?

The idea of a priest running for the governorship snowballed among the people of conscience who have begun to call themselves the Third Force. Slowly, my outright refusal gave way to sober reflection as I thought of the people being under the yoke of patronage, and for how long, since we all know how easily political dynasties can take root and flourish. I looked back at my past to find a ground and a horizon for my final decision.

Even as a seminarian, I have intently dedicated my life for the uplift of the marginalized and the weak, and this had continued in my parochial and archdiocesan work. Thankfully, I was assigned later to direct the Social Action Center of Pampanga, more popularly known as SACOP. This enabled me to delve more deeply into the plight of the masses and be exposed to their needs and aspirations, and more importantly, to identify with their situation. Thus, I made it a personal choice to live a simple life and temper my wants to the more basic necessities, for it would not have been in consonance with the Gospel had I enjoyed affluence while people around me were hungry. If they did not eat, I did not eat.

The eruption of Mount Pinatubo allowed me to work more closely with government and non-government organizations in helping to ease the plight of the poor and dispossessed. I began to realize that good intentions were not enough, there must be a working structure that would efficiently and effectively answer to the needs of the poor. I also learned that I did not have the answer to all the problems besetting the needy, that there are others who can creatively contribute to the common pool of knowledge and wisdom. Thus, it was impressed upon me that I was not a modern-day Messiah, but rather, a bringer of grace from the Anointed One. On the other hand, I realized that redemption has its social underpinnings, and that I join all other people in a journey towards salvation. Having experienced all these, there came a certain point in my life when I dedicated my priesthood to the central message of the Gospel of John, that Christ came that man may have fullness of life in all its dimensions, that we as clerics must not only feed the soul, but also see to the nourishment of the body and the mind. I celebrated the sacraments as essential signs of relationship with the Divine, but encouraged my parishioners to share their graces to the less fortunate they meet outside the Church. In my own humble way, I persevered in my vocation and my service to the archdiocese, giving my obedience to my spiritual fathers, first to Archbishop Oscar Cruz, and then to Archbishop Aniceto, fostered by my brotherhood with my fellow priests.

Thus, when I finally conceded to become a candidate for governor, it was in response to a gaping need for moral resurgence in a despairing province, and in a more personal way, a deepening of my ministerial priesthood. When Kapampangans of known capability, respected stature and proven worth would not want to give people an option to choose a better candidate, I had to stand up for my people. But believe me, I had to spend days of prayer and feverish consultations before I made my decision. I had to resolve if this was a genuine desire for good, or a hidden longing for glorification. Either way, I was made aware of the consequences of my decision. The reasons for not running were many and equally valid. Not a few friends came and gave me their advice. I listened. In the end, I had to listen to and obey what my conscience dictated. My own ministerial priesthood demanded that I come down from the safety and security of the pulpit and incarnate the Gospel message in the political world. The Church has been complaining for so long about graft and corruption, but she was generally being ignored. It would have seemed that she has lost her moral authority over the considering that most of the suspected practitioners of graft and corruption came from Catholic schools themselves, Ateneo included, or probably, Ateneo specially. It was my belief that the extraordinary situation prevailing in Pampanga at that time demanded an entirely different and fundamental response. I took the leap and decided to do something about it hands on. I leapt, and found that I was not alone. I was joined by men and women of good will who were willing to take a risk.

I honestly believe that the people who leapt with me, people from all class and all manners of persuasion were driven by a common desire to see through a crusade that will realize Gospel values in governance. I do not deny the fact that Kapampangans are personalistic, more so with their priests, but be that as it may, I have always explained that the crusade was not about me, but it was about something bigger than all of us combined. I was just a part of the whole, as important as the campaign manager, but equally as indispensable as the poll watcher.

Who were these people of conscience? A classic example would be our technical consultant on software systems. All his life he had never voted in any election, or even participated by any means whatsoever. He was a self-confessed apolitical and fence-sitting Filipino who would just let political dogs lie, for as long as they leave him in peace. But when the crusade began, he was convinced by his wife to visit the EDquarters and offer whatever talent or materials he could contribute to the furtherance of the campaign. We cannot quantify his involvement in pesos, much less measure its effects, but because of his free services, we were able to set up a text brigade, hook up the EDquarters in a wi-fi network, and more importantly implement an automated quick count system that helped us track down the results of the elections accurately. Given the fact that as independent candidate I was not privileged to receive a copy of the election returns, his help was truly incalculable. What is more notable is that during an interview, it was found out that he lived next door to a mayoralty candidate of the City of San Fernando. He could have earned tens of thousands of pesos, had he offered his services to him. But he chose to give it to us for free.

Actively involved, too were a dozen former seminarians who were among the workhorses of the campaign. Collectively known as Bakal Boys, their background often provided a spiritual dimension in our daily struggle. Where else would you find a campaign where strategies and tactics were discussed along with conversion, metanoia and kenosis? Many of them were influential in my decision to run, being members of the core group that searched for an alternative candidate. Among the Bakal Boys was one who lived quite an easy life in Cebu, earning a salary that would be the envy of most single men of his age and stature. But like Peter, he left everything behind, leaning on nothing but his faith and his earnest desire to do something good for our province. He is now a part of my team, involved in a sensitive position that requires my utmost trust and confidence. Another former seminarian came all the way from London, where his community produced the very first U-Tube video in support of my candidacy.

Perhaps it is the presence of the Bakal Boys that allowed us to look at the ordinary events of the campaign with the eyes of faith. The confluence of all the events, such as the blessing of good weather in both our grand miting de avances, the speed at which triumph was achieved, the mystery of the experts in statistics and probability being confounded by their own means, all pointed to the hand of God actively involving Himself in the affairs of man. At every turn, we looked for the sign of His presence, and we were not disappointed. Ours was not just a moral crusade, it transformed itself into a divine crusade.

A very palpable sign of God’s presence was the full support of brethren from other faiths and denominations in the crusade for good governance. Among the first to express their support on the day I filed my certificate of candidacy were Methodist pastors. Leaders of born again fellowships also boosted our stock, widening the spectrum of collaboration into dimensions previously unknown. I believe that there is no other previous experience in our nation where people of different faiths actively involved and immersed themselves in a mission as one body. What we were seeing was the Kingdom of God, a dedicated assembly of people under one dream: to see good governance become a reality.

Cyrelle was your typical Among Ed volunteer: multi-tasking, energetic, uncomplaining, except for the fact that she just graduated from a private elementary school. She was everyone’s kid niece or sister, a favorite object of pranks, but equal to every joke thrown her way. Forsaking a summer of visiting malls and beaches, she became the ultimate factotum, preparing coffee, manning the photocopy machine, answering the phone, encoding data and stapling sheets of paper. Not even four years social studies in high school would match up to the wealth of hands-on learning she attained during those months.

And of course, there were those who contributed their time, talent and treasure from all walks of life and practically from every corner of the earth. There was this public school teacher who was given a one thousand peso bribe by another candidate. She took the effort to visit our EDquarters and turn over the money to us. As fast as people were taking posters and flyers from our office, equally consistent were the kind donors who dropped by every day to deliver campaign materials they had printed on their own. During our motorcades, ordinary people threw coins into our showboats to share their support. Even non-Kapampangans generously shared their blessings.
And finally, there was Jomar Nulud, a barangay chairman in my last parish who was gunned down by still unidentified assailants days after my proclamation. Kapitan Jomar switched allegiance after he learned of my candidacy. The night before he was killed, he ominously told me to be careful. “Hindi baleng ako ang itumba, huwag lang ikaw,” he said. His was the ultimate sacrifice. I am nothing compared to him.

A common thread that ran among all of these examples of people who joined us in our campaign was the element of sacrifice. The Japanese have a proverb: always replace a thing of value with that of a greater value. In giving up something of themselves, whether as mundane as a summer vacation, as abstract as a preconceived notion of a different faith, or as irreplaceable as a human life, their surrender was for a far greater cause. And because of this, they gained an ownership of the crusade. This ownership has been multiplied a thousand times and has reached the puroks and barangays, but we still need to reach out to a lot more people and convince them to own this new politics.

Once, I expressed my misgivings to a supporter, rhetorically asking, what if I got used to all the attention and the glory? What if I started to enjoy it? What if I started to demand it? Thankfully, I am surrounded by people whose presence always reminds me that the crusade is a team effort. Even now, I am not “Gov” to them. I am still “Among Ed,” and to the more familiar, I am “Brods or Jo.” I allow this informality, because I know that I am just one instrument among many volunteers, workers, contributors, prayer warriors and well-wishers who gave a part of their lives to realize a vision. It just so happened that my position warrants me to be a primus inter pares, a first among equals, or more accurately a father to sons and daughters who deserve my love, respect and attention, because they gave so much so freely.

That we have won through a plurality reminds us that we have to be gentle with our salesmanship. We have to convince the civil society and the civil service, by way of example and education, that honest governance works. We have to provide for a transparent, efficient and effective delivery of services, that the people may pay their taxes with cheerful hearts, knowing that their hard-earned money does not find itself in some bureaucrat’s pocket. Arriving much sooner than expected, as it were, we are quite pleased that the Capitol leadership, as well as the rank and file have for the most part adapted to our program of government quite quickly. I credit this to the government employee’s innate goodness and willingness to work. I have to admit, though that the adjustment period was quite tenuous. But when the Governor sets the example in punctuality, simplicity of lifestyle, openness to the constituents, dedication to work and pleasantness of disposition, the most taciturn employee has no other recourse than to follow.

Today, our province earns an average of a million pesos a day in quarry revenues. Suppliers have lowered their bids dramatically after being reminded that the days of SOPs are over. A system of fiscal discipline is being instituted. We have streamlined the manpower to make it more citizen-oriented. Our primary attention is now given to the equipment, staffing and development of our provincial and district hospitals. We are at the moment studying systems and processes that will make quality service be delivered on time. Capacity and confidence building measures are being undertaken in order that the bureaucracy can pride itself as a working and effective body. For the first time in the history of the province, a draft three-year executive agenda will be submitted to the people tomorrow for their comments and suggestions, in the spirit of consultation and collaboration.

But for society to be transformed, it is not enough that government employees be empowered and motivated. The desire for positive change and the willingness to sacrifice for the greater good must not only trickle down, but must engulf every barangay. A visual way of describing the approach to this objective is that of the way the bibingka is cooked: heat on top, heat at the bottom. We should inflame the governing and the governed. The inured system of political patronage and dependency may take a little more time and may require a more extensive strategy for the people to realize that in the end, the benefits to the community will outweigh any personal gain. Good citizenship must take root until following the law, paying taxes honestly, respecting the environment and upholding one’s dignity shall become second nature to every person.

I don’t think that God meant me to endure five seminaries just to become a Governor or some other public official. I love my vocation, and at the end of this temporary detour into politics, I shall desire nothing more than to have my priestly faculties once again, and be a shepherd of the faith anew. A personal glory shall be that day when I shall hold aloft the transubstantiated body and blood of Christ, recalling my first mass after my ordination. It is from this vantage point that I say that I really do not encourage the entry of priests or ministers to the electoral arena. It would be utter presumption and even a complete falsehood to maintain that only the clergy posses the moral superiority to lead the nation. A layman with the proper motivation and popular support can lead any province to glory, in the same manner that an elected priest with less than honorable intentions can bring the province to its knees. Every believer has a divine mandate to do good and cast out evil. For the sake of the beggar out in the street, for the sake of the baby who is fed with rice water, for the sake of the sick patients in our public hospitals, for the sake of every Filipino who persists in the hope of a brighter horizon, I ask you to help us prove that we are essentially good, and that we uphold the common good.

It has been said so often that Pampanga right now is a laboratory mouse in a grand experiment upon which almost every eye of every disillusioned Filipino is fixed, steadily observing how the dream of good and honest governance is realized, and if it can result in the improvement of the people’s plight. Historically, our province has always been the breeding ground of social unrest and revolutionary thought. Once again, there is something revolutionary going on in Pampanga. With fervent prayers, consultative and exemplary leadership, participatory and law-abiding citizenship, collaborative and dedicated service, together with the application of better organizational systems, technological processes and innovations, I believe that we can overcome and transform the individual and the society. Then shall our success in Pampanga be translated in every province of the nation. Let us all join forces to transform ourselves, and in turn our beloved Philippines.


Saturday, November 10, 2007

siLaNg mGA pASaWay...

Nuong Mayo ng taong kasalukuyan, kasama ang ilang mga Lingkod Kabataan ay tinahak namin isang kabundukan sa Bulacan upang magbigay ng paghuhubog sa ilang mga kabataan. Isang grupo ng mga kabataan na mixed fruits kung titingnan. Kasi extremes ang kanilang mga pinagmulan. Mula sa mga naka-aangat sa buhay at mula sa mga hikahos sa buhay. Ngunit may pagkakatulad naman sila, sila nga ay mga prutas, kaya nga mixed fruits eh... kulit ko noh.

Pero bakit naging Prutas?

Balikan muna natin yung ilang araw na iyon nuong nakaraang buwan ng Mayo. Naalala ko pa ate Charo. Grrrr.... serious na po... sensya na.

Ayaw ko naman na patulugin kayo sa isang mahabang kuwento. Simplehan ko lang at tutumbukin ko ang nais ko na iparating na mensahe sa inyo.

Kabataan... may magagawa ka... may pakinabang ka!

Alam nyo ba na ilan sa mga nakaharap naming kabataan nuong Mayo ay batbat ng problema sa buhay. Akala mo pinagsukluban na sila ng langit at lupa. Mga kabataang kung umasta akala mo siga pero sa kaibuturan ng puso nagdurugo rin pala. Mga kabataan na kung pumorma akala mo ang tatapang pero kung lumuha daig pa si Juday. Sila yung mga pilit na sumasabay sa uso kahit na yung ipinanagngalandakan nilang uso ay binabayaran ni nanay at tatay kay bumbay. Mga estudyanteng wala sa eskuwelahan. Mga mag-aaral na hindi naman nag-aaral. Ito ang kuwento ng ilan sa kanila na aking nais ibahagi sa inyo.

"Ate...kuya... gusto ko po mag-aral pero hindi po kami kayang pag-aralin ni nanay at tatay"

"Ate... kuya... kaya lang naman po kami madalas tumambay kasi kung nasa loob kami ng bahay puro away lang naririnig namin"

"Ate... kuya.. gusto ko pong makatulong sa amin kaya sumasama ako sa pagtitinda kahit na madalas hindi ako nakakapasok sa school."

"Ate... kuya... buti pa dito sa grupo namin may pumapansin sa amin kasi si Mama at Papa parati naman wala sa bahay eh."

"Ate... kuya... kailangan lang namin ng pansin at pagkalinga... hindi awa kundi pang-unawa..."

"Ate... kuya... hindi naman po ata ako mahal ng nanay at tatay ko eh..."

"Ate... kuya... eto na ako at ganito na talaga ako kahit sa pagtanda ko..."

"Ate... kuya... bakit pa diba?"

Sila ang mga kabataan na kung hindi mo pakikinggan ang mga kuwento sa pamamagitan ng iyong puso ay talagang sasabihin mo na walang kinabukasan. Mga biktima ng walang paki-alam na lipunanan na kadalasan pa nga ay mapangutya at mapanghusga. Mga kabataang ninanakawan ng kinabukasan dahil walang nais na makinig sa mga kuwento nila. Sila yung mga kabataan na nakikita ninyo ngayon sa inyong kapaligiran... mga pasaway... animo ay walang patutunguhan...

Well people sorry to tell you but what I've witness earlier eh sablay ang pagiging mga intelehente at pagiging edukado natin. Sila yung mga kabataang pasaway nuong Mayo na kanina ay mga kabataang mas may pakinabang pa sa karamihan ng mga kabataan na matatagpuan dito sa Multiply!

Sila ngayon ay ginagamit na instrumento sa pagpapalaganap ng mga positibong mensahe sa pamamagitan ng teatro. Mga mensahe na tumatagos sa kaibuturan ng puso ng mga manonood dahil ang pinaghuhugutan nila ng mga mensaheng ito ay ang kanilang mga sariling karanasan. Mga dating pasaway na ngayon ay may disiplina at ipinagmamalaking talento. Mga kabataang inakala na ang sarili nila ay wala ring pakinabang na ngayon ay taas nuong nagsasabing... "Ate... kuya... kaya ko pala..."

Marami pa ang katulad nila ang ngayon ay naghihintay lamang ng isang pusong makikinig sa kanilang mga kuwento. Mga bisig na aakay sa kanila upang maipagpatuloy ang laban ng buhay. Hindi nila kailangan ang ating mga batikos at pagpuna... o ang ating awa at mga luha... mas kailangan nila ang ating presensya.

Eh anong kinalaman naman ng Prutas? May pa-mixed-mixed fruits pa ako sa umpisa...

Sa akin na lang iyon... maging Lingkod ka rin at malalaman mo ang ibig kong sabihin... basta ang masasabi ko lang ay ito... "salamat... ginamit mo ako... sige pa po... maghasik pa po tayo ng punla upang may maani sa mga panahong darating pa..."

Kung inantok ka eh sabay na tayong matulog... inaantok na rin ako... good night... sweet dreams... sleep tight... I love you... muah!

Sunday, October 28, 2007

bE cOUntED... gO oUt anD vOtE!

I woke up today at 7:00 AM... and by 8:25 I was on my way to the polling precinct to cast my vote...this is the first time I did not join PPC-RV as a volunteer since 1986... but I went to the PPC-RV station to give my support to my fellow volunteers... nothing have change... still the same problem as the previous elections...

Name not on the list of voters while dead persons are still listed... names either misspelled or mixed up... room assignments given by Comelec is not the actual room assignment you will find... the different election offence that candidates and their supporters commit...

You'll still find the usual attitude of some voters who are still proud to shout "Hindi na ako boboto kasi ginagago na lang tayo ng Comelec!" ...or... "Wala pangalan ko eh di hindi na lang ako boboto"... as if the right to vote is an easy thing to give up... trying to help these kind of people for some is just a waste of time... but for PPC-RV volunteers helping them is an opportunity to make a difference... and to be able to persuade a "nawalang gana na" voter is a reason to celebrate... and a thank you or a tap on the shoulder is enough encouragement to continue serving for free... but mind you people... there are more "P#@*ng I@# nyo!" that we receive than TYs... a sad reality we face as volunteers...

I have long ago advocated to put more attention to Voter's Education than in Poll Watching... because I believe that most of the cheating is not done anymore on the precinct level but at the Municipal or City level... and the problem of vote buying can be addressed not on the precinct but on the grass root level weeks or even months before the election...

If more people are going to be trained to give Voter's Education and more funds to be allocated to this kind of a program I think we can do more in cleaning the election process we have... it is by educating the voters that we arrive in a wise vote and an empowered voter...

4 hours to go before the voting precinct closes... and before the evening news ends tonight we will know who have won... and then the preparation for the 2010 Election begins... and you can help in the efforts of cleaning our election process... enough of the apathy... stand up and be counted... make a difference... be a volunteer... be a Filipino... be a Hero...



Thursday, October 25, 2007

pAruSa sA pUSo...

I wanted to keep my mouth shut and my thoughts filled with nude women rather than speak about the granting of an Executive Clemency to a Plunderer... mas magiging productive utak ko siguro... or mas masaya siguro...

I'm sorry if I hurt the feelings of all Erap followers out there... or even the GMA believers... but you can't blame me... I just don't want to be trampled upon by your Idols... both of them are disgrace to the office of the President...

My heart is not yet ready to accept the decision of the Pre---... of GMA... and I confess... the decision made me cry... you know why?

Someone in Bilibid right now is serving a life sentence for a crime he only admitted for the love of his wife... he should be the one released and Erap... a Plunderer... be put in jail... kahit man lang sana isang linggo... kahit hindi ako pauuto sa isang ganuong pakitang tao ay matutuwa na rin ako... or maybe mangingiti na rin ako...

never mind... don't mind me... I will just keep quiet for now... but I hope not for long and not forever...

Monday, October 22, 2007

pAghAHanaP sA kATotoHAnaN...

I like to share to you a statement made by the Catholic Bishops of the Philippines regarding the alleged bribery or gift giving that happened in Malacanang recently. The issue was overshadowed by the Glorietta 2 explosion, GMA may call it a blessing in disguise, but we must not lose focus on the issue of corruption. We are not here looking for faults, all we ask is for the truth to come out. Among Ed Panlilio was quoted to have said the other day that the "gift giving" could be an illegal disbursement of public funds. As a tax payer I really want to know the truth, my hard earned money need not be used as "gifts" to elected officials, without proper documentations. I do not have anything against my tax being used to develop the countryside or my barangay, only if the disbursement is proper and legal. I remember the days when I was still a field technician, we are allowed to re-imburse transportation expenses provided we file a report a summary of the expenses we made. If for a 50 pesos transportation expenses I was made to make a report, then Public Officials should also make proper report on how and where they got the funds and where and how they have spent it. It is easy to say that the "gift" given away by Malacanang was to be used for the benefit of the People. How sure are we that it is going to be used for such? We do not have any way of checking if you will use the "gift" properly, because in the first place, the "gift" is not recorded being received and being given away, and up to know the source of the money is far from being known. You may not have the same take in this issue as mine. But the fact still remains, "paper bags containing money was given away as gift after a meeting with the President." You may say that no proof can be found that indeed the money came from the President, you're maybe right, but nothing also points to anything that would say that the "gift giving" is properly documented, legal, and moral. All that remain consistent with those who have received the "gift" is this, "it is for their development fund." If so, don't you think it should be properly documented?

Regalo o Suhol?

"Sa patuloy ng pagdami ng mga mamamayan at mga samahang naglalayong malutas ang mga suliranin ng lipunan ayon sa katotohanan, higit silang lumalayo sa mga pag-abuso at kumikilos ng naaayon sa pangangailangan ng katotohanan. Ang walang pakundangang paggamit ng salapi ang siyang nagiging dahilan ng mas maraming mga katanungan, na mangangailangang magkaroon ng katapatan sa larangang pangsarili’t panglipunan." (COMPENDIUM OF THE SOCIAL DOCTRINE OF THE CHURCH, No. 198.)

Mas maraming mga katanungang nagmula sa naganap na pamamahagi ng tig-kakalahating milyong piso sa mga gobernador, na kinabibilangan ng lumalabas na bayaning si Gobernador Ed Panlilio ng Pampanga. Ano ang layunin ng ipinamahaging salapi? Saan ito nanggaling? Sino ang pinagmulan ng salapi? Ang salapi bang ito’y para sa mga proyekto ng mga pamahalaang lokal? Ito ba’y para sa nalalapit na halalang pambarangay? Bakit mga kapanalig lamang ng administrasyon ang nabiyayaan? Bakit hindi naabutan ang mga mula sa oposisyon? Sino nga ba ang makikinabang sa salaping ipinamahagi? Ito ba’y mga regalo o suhol?

“Ang walang pakundangang paggamit ng salapi ang nagiging dahilan ng mas maraming mga katanungan, na higit na mangangailangang magkaroon ng katapatan sa larangang pangsarili’t panglipunan. (Compendium of the Social Doctrine of the Church, No. 198).

Ang panunuhol ay katagang ‘di katanggap-tanggap kahit na sa mga salarin kaya’t mas makabubuting tawaging “ala-ala o regalo.” Kaya upang makahinga ng maluwag at mawala ang bagabag sa konsiyensya, ang suhol ay tinatagurian ding “ala-ala o regalo.”

Sa ganitong mga nagaganap, patuloy na naghihirap ang bansa sa kakulangan ng magandang kabuhayan at kawalan ng paggalang at pagkilala sa kung ano ang tama’t kung ano ang mali, na nakalulungkot na nakikitang kagagawan ng ating mga pinuno. Nababahala kami sa mga kabataang tumitingala sa mga pinuno ng bansa bilang mga huwaran sa katapatan, integridad at kalinisan.

Mula sa usaping moral, hindi marapat at lalo’ng hindi matuwid na tumanggap ng salapi nang hindi nasasagot ang mga katanungan hinggil sa responsibilidad, pananagutan at katapatang kaakibat ng kasalukuyang usapin.

Kailangang ituloy ang balak ng mga kagalang-galang na Senador na magsagawa ng pagsisiyasat sa pamamahagi ng salapi sa mga opisyal ng pamahalaan kamakailan.

ARSOBISPO ANGEL N. LAGDAMEO
Arsobispo ng Jaro
Ika-16 ng Oktubre, 2007

Thursday, October 18, 2007

pAglaLAgaLAg... sAMa ka

Nais ko sana na gumising sa isang umaga na tahimik at malayo sa ingay ng problema... ngunit sadyang pangarap ata lamang ang gumising sa ganuong kalagayan... lalo na sa ating Bansa na batbat ng kung ano-anong balita ng katiwalian... katiwaliaan mula sa sariling pamamahay natin hanggang sa opisina ng pinaka makapangyarihang tao sa ating Bansa...

Marami akong naka hanay na gawain sa araw na ito... mga lugar na aking nais na puntahan... mga taong nais na maka-usap... sana naman ay hindi ako maapektuhan ng mga kaganapan at magaganap pa
(ilang oras mula ngayon habang isinusulat ko ito ay may pagkilos na magaganap na maaari nanamang bumago sa tahimik na buhay ko dito sa opisina)... matagal na plano ko na itong aking paglalagalag na ito at hindi ako kayang awatin ng kahit isang coup de eta pa ang iharang sa akin...

Ano nga ba ang aking plano sa araw na ito at sa loob ng isang taon simula ngayon... nais ko na maglagalag at kilalanin ang aking Bansa na sinasabi kong mahal ko... isang paglalagalag na pagkukunan ko ng inspirasyon upang magpatuloy sa aking ginagawang pagmumulat lalo na sa mga Kabataan... at marahil ang iba sa mga makababasa nito ay magiging kabilang sa aking paglalagalag na ito...

Kuwarenta... ang Pagpapatuloy ng Paglalakbay

Kinakabahan ako... ngunit kailangan ko itong gawin... ayaw ko na mawala sa mundong ito na hindi ko man lamang nakamit ang isa sa pinaka-payak na pangarap ko sa buhay... oo... napaka-ordinaryo ng aking mga pangarap... hindi ko pinangarap kasi ang lumipad patungong ibang bansa hanggat hindi ko man lang nalilibot ang Pilipinas
(hindi naman yung libot na lahat ng lugar ay mapupuntahan... bilang lamang ang aking bibisitahin) ... katangahan kung tutuusin... o mas magandang sabihin na kayabangan... pero sige tatanggapin ko na tanga ako at mayabang... pero hindi ko talaga mapilit ang aking sarili na gustuhin ang magtungo sa ibang bansa eh... pex man mamatay man ang lahat ng kuko ko sa paa...

Ngunit hindi ito nangangahulugan na ayaw ko talagang makapunta ng ibang bansa... pangarap ko rin naman makapunta ng India upang puntahan ang lugar ng kapanganakan ni Santa Teresa at ni Ghandi... nais ko ring marating ang Argentina... alam na ninyo kung bakit... at higit sa lahat ay ang lugar ng kapanganakan ng aking Tagapagtalaga - ang bayan ni Hesus...

Pero bago ang mga iyan ay ito munang madaling libutin ang aking pag-uubusan ng panahon at yaman
(hindi materyal na yaman - kaibigan)... hindi lang ako mapalad na magkaroon ng La Poderosa na magdadala sa akin sa ibat-ibang lugar ng Bansa... ngunit may Air Philippines naman si Kiko eh... hahaha.... oh ano... umpisa na ng paglalagalag... samahan ninyo ako... at hihintayin ko rin po na ako ay inyong anyayahan sa inyong mga probinsaya... pangako na pauunlakan ko ang inyong mga paanyaya... sino ba ang tatanggi sa libreng tirahan at pagkain... ayan... alam na ninyo ang halaga ng imbitasyon niyo... mura lang siba... teka... magsisimba lang muna ako...

Teka... ano nga bang magaganap mamaya... ewan ko... abangan na lang ninyo... walang kuwenta ito... kahit naman sabihin ko hindi naman kayo makikisangkot eh... manalangin na lang na huwag mauwi sa karahasan ang mga katarantaduhan ng ating mga pinuno... at huwag na sanang umepal pa ang Militar at Kaliwa... hayaan na lang ang Taong Bayan na siyang kumilos... sa panahon at paraang alam niya... malalaki na tayo... alam na natin ang ating dapat na gawin...




Wednesday, October 17, 2007

pURo BugSO LanG nG DaMDaMin...

Hindi ko alam kung mababasa ninyo ang nakakabit na larawan na iyan... pero kung nais ninyo ng maayos na kopya ay huwag tabloid ang bilihin mo ... Inquirer ka muna tuwing Miyerkules at Biyernes para sosyal ka sa mga araw na ito at para naman mabasa mo ang mga artikulo ni Ambeth R. Ocampo... (hindi po ako pr ni Ambeth... isang tagahanga lang po ako) itong artikulo na ito ay inilathala ngayong araw na ito... ika-18 ng Oktubre...
Nagandahan lang ako sa kanyang obserbasyon... masakit man pero totoo ang kanyang sinasabi tungkol sa ating "Pagkakaisa" bilang mga Filipino... Nagkakaisa tuwing kailangan na magkaisa... maganda diba... nakabibilib... sumasalamin sa isang bansang buo... Pero ang tanong nga lang ay "gaano katagal ang pagkakaisa na ito?" Pagkatapos ng "pangangailangan na magkaisa" balik na tayo ulit sa dati... kanya-kanya na ulit... watak watak nanaman...
Ngunit hindi pa naman tayo dapat mawalan ng pag-asa... habang may mga taong natututo sa mga aral ng ating kasaysayan... may pag-asang maging makatotohanan at pang matagalan ang ating pagkakaisa bilang mga Filipino...

Isang hamon sa pagkakaisang ito ay ang usapin ng Bribery...este...Development Fund pala... na kinahaharap ng Palasyo ngayon... tingnan natin kung magkaka-isa ang Bansa natin sa usaping ito...

Tuesday, October 16, 2007

hUbAd Na LAraWan Ng bAbAe...

Natanggap ko na ito sa email nuon pa ... ito ay isa sa mga kumakalat na chain-emails... kanina natanggap ko nanaman mula sa isang kasama... (teka... sorry.. nagkamali ako... ibang blog pala yung tungkol sa nude pictures... hehehe) maganda ang intensyon ng aking kasama na ito ay ibahagi rin namin sa iba... at sa pagkakataon na ito ay ipakakalat ko ito hindi sa pamamagitan ng email... ayaw ko kasi makisali sa mga chain emails na iyan eh... dito na lang sa blog na ito... sa mga makababasa marahil nakita na rin niyo ito... siguro maganda na ilagay rin ninyo sa inyong mga pahina upang mabasa rin ng mga tao sa inyong network... sana nga ganito rin manalangin sa ating Senado... lalo na sa Opisina ni GMA... dagdagan na lang nila... "We have legalized Bribery and called it Fund for Community Projects."


"Heavenly Father,

We come before you today
To ask your forgiveness and
To seek your direction and guidance.

We know Your Word says,
"Woe to those who call evil good"
But that is exactly what we have done.

We have lost our spiritual equilibrium
And reversed our values.

We have exploited the poor and
Called it the lottery.

We have rewarded laziness
And called it welfare.

We have killed our unborn and called it choice.

We have shot abortionists
And called it justifiable.

We have neglected to discipline our children

And called it building self esteem.

We have abused power
And called it politics.

We have coveted our neighbor's possessions
And called it ambition.

We have polluted the air
with profanity and Pornography
and called it freedom of speech and expression..

We have ridiculed the time
Honored values of our forefathers
and called it enlightenment.

Search us, Oh, God,
And know our hearts today;

Cleanse us from every sin
And set us free.

Amen!"

Saturday, October 13, 2007

tALentONg PUP... uNanG bAHaGi.

Isang walang magawang Sabado ang dahilan kung bakit ako naglagalag sa Glorieta sa Makati at Trinoma sa EDSA kahapon. Ngunit may isang nakatutuwang karanasan ako sa Trinoma. Habang ako ay naglalakad at namamangha sa dami ng tao, na kasama ko marahil na wala ring magawa, ay may nakapukaw ng aking atensyon. Hindi kasi mawaglit sa isip ko na malaking bahagi ng mga lagalag na ito ay mga Kabataan, at sa isang bahagi ng Trinoma ay may napansin akong isang grupo ng mga Kabataan. Nakaupo at parang ginawang tambayan at palamigan lamang ang bahaging iyon ng Trinoma. Hindi ko masyadong binigyan ng pahalaga, inakala ko kasi na mga kabataang lagalag nga lamang sila at umuubos ng pera na ibinigay ng kanilang mga magulang. Pero nang ako ay papalayo na sa grupo ay bigla kong nakita ang isang poster, at sa poster ay nakatatak ang isang pamilyar na imahe. Tama! Nakita ko na ang tatak na iyon! PUP!!!

Bumilis ang tibok ng puso ko at daliang nilapitan ang poster upang basahin. Polytechnic University of the Philippines! Korak! Mga kabaro ko pala ang mga tambay na ito! Pero ano ba ang kanilang ginagawa sa Trinoma?

Sila pala ay mga mag-aaral... teka... mas mabuting itama ko ang pagpapakilala sa kanila...sa amin... sa ating mga P-UPs students... sila pala ay mga Tunay na Iskolar ng Bayan! Pero ano nga ba ang kanilang ginagawa duon?

Colloge of Architectures and Fine Arts, Bachelor in Interior Design. At nasa Trinoma sila upang ipamalas sa lahat ang kanilang angking galing sa pagdidisenyo. Kahangahanga ang kanilang mga likha, o mas tamang sabihing, mga disenyo. Hindi ko masyadong kayang ipaliwanag ngayon ang kanilang mga likha, ngunit masasabi ko na ito ay tunay na kahanga-hanga. Likha ng mga Kabataang pinatutunayang kaya nilang maging kapakipakinabang sa panahon nila. May mga makulay na bukas ang kanilang angking talento na ngayon pa lamang ay hinuhulma na ng maganda.

Pangako ko na bibigyan ko sila ng espasyo sa aking Blog upang makilala sila ng mga kakilala ko rin. Hihintayin ko ang kanilang pagpaparamdam. Sa ngayon ito muna...

Hangang October 15 sila sa Trinoma, sana makabisita rin kayo.