Google

Sunday, January 20, 2008

pAG-iBIg sA TinUBuAnG LupA

Pagibig sa Tinubuang Bayan
Panaho’y matamis sa tinubuang Bayan
at pawang panglugod ang balang matanauan,
ang simoy sa parang ay panghatid buhay,
tapat ang pagirog, sulit ang mamatay.

J. Rizal

Aling pagibig pa ang hihigit kaya
sa pagkadalisay at pagkadakila
gaya ng pagibig sa tinubuang lupa?
¿alin pagibig pa? wala na nga; wala.

Ulitulitin mang basahin ng isip
at isa-isahing talastasing pilit
ang salita’t buhay na limbag at titik
ng sangtinakpan ito ang mababatid.

¡Banal na pagibig! pagikaw ang nukal
sa tapat na puso ng sino't alin man,
imbi’t taong gubat maralita’t mangmang
nagiging dakila at iginagalang.

Pagpupuring lubos ang palaging gawad
ng taong mahal sa Bayan niyang liyag
umawit, tumula, kumatha’t sumulat
kalakhan din niya'y isinisiwalat.

Walang mahalagang hindi inihandog
ng may pusong mahal sa Bayan niyang irog
dugo, yaman, dunong, katiisa’t pagod,
buhay ma’y abuting magkalagot-lagot.

¿Bakit? ¿alin ito na sakdal ng laki,
na hinahandugan ng buong pagkasi,
na sa lalung mahal nakapangyayari
at ginugugulan ng buhay na iwi?

¡Ah! ito’y ang inang Bayang tinubuan
na siyang una’t tangi na kinamulatan
ng kawiliwiling liwanag ng araw
na nagbigay init sa lunong katawan.

Sa kaniya ay utang ang unang paglangap
ng simoy ng hanging nagbibigay lunas
sa inis na puso na sisingap-singap
ng pinakadustang kanyang mga anak.

Kalakip din nitong pagibig sa Bayan
lahat ng lalung mahal
mula sa tuat aliw ng kasangulan
hangang sa katawa’y mapasa libingan.

Ang nangakaraang panahun ng aliw
ang inaasahang araw na darating
ng pagkatimawa ng mga alipin
liban pa sa Bayan, ¿saan tatanghalin?

At ang balang kahuy at ang balang sanga
ng parang niya't gubat na kaaya-aya
kung makita’y susagi sa alaala
ang ina’t ang giliw, lumipas na saya.

Tubig niyang malinaw na anaki'y bubog
bukal sa batisang nagkalat sa bundok
malambot na huni ng matuling agus
nakaaaliw din sa pusung may lungkot.

¡Sa aba ng mawalay sa tinubuang Bayan
gunita niya’y laguing sakbibi ng lumbay
walang alaala’t inaasam-asam
kung di ang makita'y ang lupa niyang mahal.

Pati ng magdusa't sampung kamatayan
wari ay masarap kung dahil sa Bayan
at lalung maghirap, ¡oh! himalang bagay!
lalung pagirog pa ang sa kaniya'y alay.

Kung ang Bayang ito'y nasasapanganib
at kinakailangang siya’y ipagtankilik
ang anak, asawa, magulang, kapatid
sa isang tawag niya’y tatalikdang pilit.

Dapua’t kung ang Baya’y ang Katagalugan
na nilapastangan at niyuyurakan
katuiran niya’t puri ng tagaibang Bayan,
ng tunay na bangis ng hayop sa parang,

¿Di gaano kaya ang paghihinagpis
ng pusung tagalog sa puring na lait?
at ¿aling kalooban na lalung tahimik
ang di pupukawin sa panghihimagsik?

¿Saan magbubuhat ang panghihinayang
sa paghihiganti’t gumugol ng buhay,
kung wala ding iba na kasasadlakan,
kung di ang lumagi sa kaalipinan?

¿Kung ang pagkabaun niya’t pagkalugmok
sa lusak ng daya’t tunay na pagayop,
supil ng panghampas tanikalang gapos,
at luha na lamang ang pinaaagos?

Sa anyo inyang ito’y ¿sino ang tutungha’y
na di aakayin sa gawang magdamdam?
pusong naglilipak sa pagkasukaban
ang hindi gumugol ng dugo at buhay.

¿Mangyayari kaya, na ito’y malangap,
at hindi lingapin ng tunay na anak,
kung sa inang liig ay nasasayapak
ng mga kastilang gumanti ng hirap?

¿Nasaan ang dangal ng mga tagalog?
¿nasaan ang dugong dapat na ibuhos?
Baya'y inaapi, ¿bakit di kumilos,
at natitilihang ito’y mapanood?

Hayo na nga, kayo, kayong nangabuhay
sa pagasang lubos ng kaginhawahan,
at walang tinamo kung di kapaitan,
hayo na’t ibigin ang naabang Bayan.

Kayong natuyan na, sa kapapasakit
ng dakilang hangad sa batis ng dibdib,
muling pabalungin, tunay na pagibig
kusang ibulalas sa Bayang piniit.

Kayong nalagasan ng bunga’t bulaklak,
kahuy na sariwa, na nilanta’t sukat
ng balabalaki’t makapal na hirap
muling manariwa’t sa Baya'y lumiyag.

Kayo mga pusong pilit inihapay
ng daya at bagsik ng ganid na asal,
ngayon ay magbangu’t nariyan ang Bayan,
nariya’t humihibik, mga anak siya’y antay.

Kayong mga dukhang walang tanging palad,
kung di ang mabuhay sa dalita’t hirap,
ampunin ang Bayan, kung nasa ay lunas,
pagka’t ginhawa niya’y ginhawa ng lahat.

Datapua’t ibigin ng lubos na lubos
sa lahat ng bagay itangi sa loob
at sa kalakhan niya’y dapat na iubos
ng malaking puso ang malaking linkod.

pAG-iBIg sA TinUBuAnG LupA

Pagibig sa Tinubuang Bayan
Panaho’y matamis sa tinubuang Bayan
at pawang panglugod ang balang matanauan,
ang simoy sa parang ay panghatid buhay,
tapat ang pagirog, sulit ang mamatay.

J. Rizal
1.
Aling pagibig pa ang hihigit kaya
sa pagkadalisay at pagkadakila
gaya ng pagibig sa tinubuang lupa?
¿alin pagibig pa? wala na nga; wala.

2.
Ulitulitin mang basahin ng isip
at isa-isahing talastasing pilit
ang salita’t buhay na limbag at titik
ng sangtinakpan ito ang mababatid.

3.
¡Banal na pagibig! pagikaw ang nukal
sa tapat na puso ng sino't alin man,
imbi’t taong gubat maralita’t mangmang
nagiging dakila at iginagalang.

4.
Pagpupuring lubos ang palaging gawad
ng taong mahal sa Bayan niyang liyag
umawit, tumula, kumatha’t sumulat
kalakhan din niya'y isinisiwalat.

5.
Walang mahalagang hindi inihandog
ng may pusong mahal sa Bayan niyang irog
dugo, yaman, dunong, katiisa’t pagod,
buhay ma’y abuting magkalagot-lagot.

6.
¿Bakit? ¿alin ito na sakdal ng laki,
na hinahandugan ng buong pagkasi,
na sa lalung mahal nakapangyayari
at ginugugulan ng buhay na iwi?

7.
¡Ah! ito’y ang inang Bayang tinubuan
na siyang una’t tangi na kinamulatan
ng kawiliwiling liwanag ng araw
na nagbigay init sa lunong katawan.

8.
Sa kaniya ay utang ang unang paglangap
ng simoy ng hanging nagbibigay lunas
sa inis na puso na sisingap-singap
ng pinakadustang kanyang mga anak.

9.
Kalakip din nitong pagibig sa Bayan
lahat ng lalung mahal16
mula sa tuat aliw ng kasangulan
hangang sa katawa’y mapasa libingan.

10.
Ang nangakaraang panahun ng aliw
ang inaasahang araw na darating
ng pagkatimawa ng mga alipin
liban pa sa Bayan, ¿saan tatanghalin?

11.
At ang balang kahuy at ang balang sanga
ng parang niya't gubat na kaaya-aya
kung makita’y susagi sa alaala
ang ina’t ang giliw, lumipas na saya.

12.
Tubig niyang malinaw na anaki'y bubog
bukal sa batisang nagkalat sa bundok
malambot na huni ng matuling agus
nakaaaliw din sa pusung may lungkot.

13.
¡Sa aba ng mawalay sa tinubuang Bayan
gunita niya’y laguing sakbibi ng lumbay
walang alaala’t inaasam-asam
kung di ang makita'y ang lupa niyang mahal.

14.
Pati ng magdusa't sampung kamatayan
wari ay masarap kung dahil sa Bayan
at lalung maghirap, ¡oh! himalang bagay!
lalung pagirog pa ang sa kaniya'y alay.

15.
Kung ang Bayang ito'y nasasapanganib
at kinakailangang siya’y ipagtankilik
ang anak, asawa, magulang, kapatid
sa isang tawag niya’y tatalikdang pilit.

16.
Dapua’t kung ang Baya’y ang Katagalugan
na nilapastangan at niyuyurakan
katuiran niya’t puri ng tagaibang Bayan,
ng tunay na bangis ng hayop sa parang,

17.
¿Di gaano kaya ang paghihinagpis
ng pusung tagalog sa puring na lait?
at ¿aling kalooban na lalung tahimik
ang di pupukawin sa panghihimagsik?

18.
¿Saan magbubuhat ang panghihinayang
sa paghihiganti’t gumugol ng buhay,
kung wala ding iba na kasasadlakan,
kung di ang lumagi sa kaalipinan?

19.
¿Kung ang pagkabaun niya’t pagkalugmok
sa lusak ng daya’t tunay na pagayop,
supil ng panghampas tanikalang gapos,
at luha na lamang ang pinaaagos?

20.
Sa anyo inyang ito’y ¿sino ang tutungha’y
na di aakayin sa gawang magdamdam?
pusong naglilipak sa pagkasukaban
ang hindi gumugol ng dugo at buhay.

21.
¿Mangyayari kaya, na ito’y malangap,
at hindi lingapin ng tunay na anak,
kung sa inang liig ay nasasayapak
ng mga kastilang gumanti ng hirap?

22.
¿Nasaan ang dangal ng mga tagalog?
¿nasaan ang dugong dapat na ibuhos?
Baya'y inaapi, ¿bakit di kumilos,
at natitilihang ito’y mapanood?

23.
Hayo na nga, kayo, kayong nangabuhay
sa pagasang lubos ng kaginhawahan,
at walang tinamo kung di kapaitan,
hayo na’t ibigin ang naabang Bayan.

24.
Kayong natuyan na, sa kapapasakit
ng dakilang hangad sa batis ng dibdib,
muling pabalungin, tunay na pagibig
kusang ibulalas sa Bayang piniit.

25.
Kayong nalagasan ng bunga’t bulaklak,
kahuy na sariwa, na nilanta’t sukat
ng balabalaki’t makapal na hirap
muling manariwa’t sa Baya'y lumiyag.

26.
Kayo mga pusong pilit inihapay
ng daya at bagsik ng ganid na asal,
ngayon ay magbangu’t nariyan ang Bayan,
nariya’t humihibik, mga anak siya’y antay.

27.
Kayong mga dukhang walang tanging palad,
kung di ang mabuhay sa dalita’t hirap,
ampunin ang Bayan, kung nasa ay lunas,
pagka’t ginhawa niya’y ginhawa ng lahat.

28.
Datapua’t ibigin ng lubos na lubos
sa lahat ng bagay itangi sa loob
at sa kalakhan niya’y dapat na iubos
ng malaking puso ang malaking linkod.

Thursday, January 17, 2008

Longest Pilgrimage to WYD

The Long Route

One young Australian has set out on what is officially the longest pilgrimage to World Youth Day in history.

Despite being devoted to his work with the Australian Youth Mission Team for the past 5 years, 28-year-old Sam Clear suddenly felt the call to something else.

In December 2006, after selling all his possessions and carefully studying world maps, he began walking around the world on foot, praying for the unity of all Christians.

Clear asks people he meets along the way, either face-to-face or via his Web site, to join his plight by setting their watches to pray for the unity of Christians at 4:01 each day, a reference to Ephesians 4:1.

I have been catching up with Clear via social networking sites where he has revealed what struggles he is offering up for the cause of Christian unity. The 6-foot, 5-inch former Australian Rules football player is logging an average of 20 to 30 miles a day, but some days he can clock up to 60.

"I've walked nearly 10,000 kilometers [6,213 miles] so far, and been mugged, robbed, held at gun point and been hit by rocks," he revealed in one letter to me. "All up it has been a roller coaster year typified by long, lonely days on the road with nothing to do but pray and sing U2 songs!"

My old friend continued: "I've had typhoid fever, salmonella, food poisoning four times, a stress fracture, and have come face to face with hungry, wild animals (ie. a Puma). ... But, I'm still walking on by the grace of God and stopping in churches along the way to extend that invitation to pray."

Interest in the walk has varied from place to place, Clear said.

"Some places rebuke me because I'm Catholic, while others extend the hand of hospitality. ... Some cities don't blink an eye as I pass through, while others come out with a full media entourage."

A mechanical engineer by trade, Clear says it was Australia's high rate of youth suicide which led him to work for the past five years in youth ministry, and observing the depressing affect of the international brokenness of the Body of Christ that led him to his epic trek.

"I'm not a theologian, I'm not a philosopher, and I don't walk pretending to be. I know I can argue pretty well, and I know my faith," he told me in another letter.

But most importantly, he the pilgrim said, it's following St. Paul's acknowledgement that they will know we are Christians by our love that counts.

"I've stayed with padres, archbishops, Pentecostal ministers, random people I've met," he says. "I've put my hammock up on a farm, and I've slept at the Venezuelan National Guard's station and I simply pray and show affection for each one of them."

Clear even followed Pope John Paul II's example by going to visit one of his attackers in hospital and gifting him with a holy card and rosary beads.

"There's a lot of visible discord and mistrust among Christians," Clear said. "And for many people, that's the witness of Christianity to them."

Clear admits that Christians may never be perfectly united, but it is still important to aim for perfect unity, as perfect unity is perfect love.

The final leg of his is trip will see him walking from Russia to Santiago de Compostela, in Galicia, Spain -- one of the most renowned pilgrimage walks.

This young, determined pilgrim is due to finish his 28,000 kilometer (17,398 miles) globetrotting exercise just in time for World Youth Day 2008 in Sydney where he will be speaking at an event promoted by the Capuchin Franciscans at Bondi Beach on Tuesday, and then one of the key events on Thursday night.

But, as Clear will remind his peers, this is a task too big for one person to take on. But, he adds, "with the willingness in most people I've met to pray for unity ... well, I'm confident that if we're united in prayer, anything is possible."

"Though the World Grows Old, Christ Is Forever Young"

St. Augustine's Last Days

VATICAN CITY, JAN. 16, 2007 JAN. 16, 2007. - Here is a translation of the address Benedict XVI delivered today at the general audience in Paul VI Hall. The reflection is the second in a series on St. Augustine, bishop of Hippo.








Dear brothers and sisters,

Today, as I did last Wednesday, I would like to discuss the great bishop of Hippo, St. Augustine. Four years before he died, he wanted to nominate his successor. To this end, on Sept. 26, 426, he gathered the people in the Basilica of Peace in Hippo so he could present them with his choice for this task.

He said: "We are all mortal, but no individual can be sure of his last day in this life. In any case, in childhood we hope to reach adolescence, in adolescence we aspire toward adulthood, in adulthood toward middle age and in middle age we look to reaching old age. We are never sure we will get there, but that is our hope.

"Old age, however, is not followed by another stage of life toward which we can aspire; its duration is unknown. I arrived in this city in the vigor of my life, but now my youth has gone and I am an old man" (Ep. 213,1).

At this point Augustine told them the name of his chosen successor, the priest Heracles. The people burst into applause of approval and repeated 23 times: "Thanks be to God! Praise be to Christ!" They continued to exclaim approval when Augustine told them of his plans for the future. He wanted to dedicate his remaining years to a deeper study of holy Scripture (Ep. 213,6).

The following four years were indeed of an extraordinary intellectual activity: Augustine carried out important works, he undertook new ones that were no less demanding, he held discussions with the heretics -- he always sought dialogue -- and he intervened to promote peace in the African provinces that were harassed by the southern barbarian tribes.

For this reason he wrote to Count Darius, who had come to Africa to put an end to the disagreement between Count Boniface and the Imperial Court, which the Mauri tribes were taking advantage of for their raids. "A greater title for glory," he affirmed in his letter, "is to kill war with words, rather than to kill men with the sword, and to get or maintain peace through peace and not through war. Certainly the fighters, if they are good, are also seeking peace, but at the cost of shedding blood. You, on the contrary, have been sent to prevent blood being spilt on any side" (Ep. 229, 2).

Unfortunately, the hope for peace in the African territories was not fulfilled: In May 429, the Vandals, invited to Africa out of spite by Boniface himself, crossed the Gibraltar strait and entered Mauritania. The invasion rapidly spread to other rich African provinces. In May or June 430, "the destroyers of the Roman Empire," as Possidius called these barbarians ("Vita," 30,1), laid siege to Hippo.

Boniface also sought shelter in town; he had reconciled too late with the Court and was now trying to stop the invaders, but to no avail. The biographer Possidius describes Augustine's pain: "More than usual, his tears became his bread day and night, and arriving almost to the end of his life, he was, more than others, dragging his old age into bitterness and mourning" ("Vita," 28,6). He explains: "That man of God was in fact witnessing the massacre and destruction of the cities; homes in the countryside destroyed and residents killed by the enemy, or forced to flee; churches deprived of their priests and ministers; sacred virgins and monks displaced; among them, some were tortured and killed, others murdered by the sword, others taken prisoners; they lost faith and the integrity of their soul and body, reduced to a grievous and long slavery by their enemies" (ibid., 28,8).

Despite being old and tired, Augustine remained strong, providing comfort for himself and others through prayer and meditation on the mysteries of God's will. He spoke of "the world's old age" -- and this Roman world really was old. He spoke of this old age as he had done years earlier to console the Italian refugees when the Goths from Alaric invaded the city of Rome. In old age sickness abounds: coughs, catarrh, anxiety, exhaustion. Though the world grows old, Christ is forever young.

So he invited them: "Don't refuse to be young again united with Christ, even in an old world. He tells you: Do not fear, your youth will be renewed like the eagle's youth" (cf. Serm. 81,8). Therefore, the Christian should not be let down even in difficult situations, but he must help those in need. This is what the great doctor advised, answering Honoratus, bishop of Tiabe, who had asked him whether a bishop, a priest or any man of Church could flee to save his life when under barbarian invasions: "When the danger is shared by all -- bishops, clergymen and laymen -- those in need should not be left alone. In this case they should all be transferred to safe places; but if some need to stay, they should not be left alone by those who have the duty to assist them with the sacred ministry, so either they all save themselves together, or together they bear the disaster that the Father wants them to suffer" (Ep. 228, 2).

And he concluded: "This is the supreme test of charity" (ibid., 3). How could we not recognize, in these words, the heroic message that many priests have embraced and identified with along the centuries?

Meanwhile, the town of Hippo held fast. Augustine's house-monastery had opened its doors to the colleagues in the episcopate who were seeking refuge. Among them was Possidius, already his disciple, who managed to leave us a direct account of those final, dramatic days. "In the third month of that siege," he tells us, "he was struck by fever: That was his last illness" ("Vita," 29,3). The holy, venerable, old man decided to dedicate his remaining time to intense prayer. He used to affirm that no one, bishop, monk or layman, however irreproachable his conduct may have been, could confront death without adequate penitence. That's why between tears he continually repeated the penitential psalms, that he had so often recited with his people (cf. ibid., 31,2).

As he worsened, the more the dying bishop felt the need for solitude and prayer: "About 10 days before he left his body, in order not to be troubled in his concentration, he begged us to not let anyone enter his room outside of the medical visiting hours or the eating time schedule. His wishes were carried out and during all that time he prayed" (ibid., 31,3). He died Aug. 28, 430: His great heart finally rested in God.

"We assisted in the removal of his body," Possidius informs us, "dedicated to God, and then he was buried" (Life, 31,5). At a certain point -- date unknown -- his body was transferred to Sardinia, and from there to Pavia around 725, to the Basilica of San Pietro in Ciel d'oro, where he rests today.

His first biographer has the following conclusive judgment about him: "He left a large clergy to the Church, as well as male and female monasteries with people dedicated to the obedience of their superiors. He left us libraries with books and speeches by him and other holy men from which, with God's grace, we can deduce his merit and stature in the Church, and in which the faithful always rediscover him" (Possidius, "Vita," 31, 8).

We can associate ourselves with this judgment: In his writings we also "rediscover him." When I read St. Augustine's works, I don't have the impression that he died more or less 1,600 years ago, I feel he is a modern man: a friend, a contemporary who speaks to me, he speaks to us with his fresh and modern faith.

In St. Augustine, who speaks to us -- who speaks to me at us in his writings -- we see the permanent actuality of his faith; of the faith that comes from Christ, eternal word made flesh, Son of God and son of man. This faith does not belong to yesterday, though it was preached yesterday. It is always of today, because Christ is truly yesterday, today and always. He is the way, the truth and the life. St. Augustine encourages to entrust ourselves to the living Christ and to find through him the way to life.

Thursday, January 3, 2008

rESikLo... paG-AsA nG mgA tAGa LupA

Maganda yung pamagat ng pelikula ni Bong Revilla pero dahil wala akong tiwala sa mga pelikulang "commercialized" ay hindi ko tinangka man lang na basahin kung tungkol saan ang pelikulang ito. Ang tanga ko talaga kasi hindi ko alam na ito pala ang translation ng Recycling sa Filipino (hindi ko pa ito na-double check kung tama).

Magandang mensahe sa pagbubukas ng bagong taon, sana nga lang ay naunawaan ng mga manonood ang mensahe na ito. Baka kasi ang manatili sa isip nung mga bata na nanood ay yung mga robot at mga well choreograph fight scenes (well choreograph nga ba?)

Bakit ba napasok sa resiklo ang utak ko?

May binabasa kasi akong aklat na ang tema ay tungkol sa pangangalaga ng kalikasan. Isa sa binigyang diin sa aklat na ito ay ang tungkol sa recycling. Ano ang kaugnayan ng recycling sa kinabukasan ng ating Inang Kalikasan.

Madalas na nating marinig ang tungkol sa recycling pero kaunti lang sa atin ang totohanang ginagawa ito. Hindi kasi natin nakikita ang magandang naidudulot ng payak na pagre-resiklo.

Alam ngunit hindi nakikita.

Ito siguro ang problema kung bakit hindi nagiging matagumpay ang mga programa tungkol sa recycling. Alam natin na dapat itong gawin at alam natin kung paano ito gagawin kaya lang hindi natin agad nakikita ang resulta ng mga ginagawa natin.

Bakit nga ba parang hindi nagbubunga yung mga simpleng ginagawa nating recycling?

Baka kasi iniisip natin na dapat tayo ang unang makikinabang sa ginagawa nating pagre-resiklo?!

Recycling is a process at kung ito ay proseso siguradong ito ay kakain ng panahon bago mo makita ang positibong epekto. Hindi puwedeng itabi mo ngayon ang mga plastic bags mo at giginhawa na buhay mo. Hindi mo rin makikita ang paglagong muli ng ating kagubatan kung mag-recycle tayo ng papel sa ating mga opisina.

Ano nga bang pakinabang ng isang tao kung ipunin niya ang lahat ng mga plastic bags o paper bags at gamitin ulit ito? Mas makikinabang pa nga ang mga dambuhalang shopping malls kasi mababawasan ang production cost nila kasi nagagamit ulit yung mga naibigay na nila before. Hindi ka kikita ng malaki sa pag-iipon ng plastic bags or paper bags puwera na lang kung junk shop business mo or recycling talaga ang magiging business mo. Pero ano nga bang pakinabang ng isang tulad ko sa recycling?

Kung ganyan nga ang ating iisipin siguradong walang mararating ang recycling programs natin. Kung sariling kapakinabangan lang ang ating iisipin siguradong sablay nga ito.

Ang recycling ay hindi para sa mga gahaman. Ang recycling ay hindi para sa mga makasarili. Ang recycling kasi ay para sa kinabukasan ng mga hindi pa ipinapanganak ngayon. Ang recycling ay para sa kapakanan ng ibang tao.

Kung hindi ka marunong mag-recycle siguradong tamad ka at wala kang paki-alam sa kapakanan ng ibang tao! Marahas na pananalita pero totoo.

Malaki ang puwedeng maging pakinabang natin sa recycling. Bigyan ko kayo ng halimbawa.

Nuong nakaraang Pasko ilang regalo ang inyong natanggap na naka lagay sa paper bags? Ilan sa inyo ang inipon ito? Bakit naman dapat itong ipunin at itago? Para sa susunod na Pasko ito naman ang gagamitin mo para sa mga ipamimigay mo na regalo. Walang halaga kang makukuha ngayon diba? Hindi nadagdagan laman ng pitaka mo pero sa darating na Pasko ang inipon mo na paper bag siguradong magagamit mo ulit at makatitipid ka sa gastos mo.

Iyan ay pagtitipid at sariling pakinabang ang nasa isip lang natin pero malaking tulong rin ito sa ating kagubatan kasi hindi na kailangan pang magpatumba ng puno upang igawa ka ng paper bag.

Sa halagang P25 nakatipid ka na at nakatulong pa sa kalikasan. Ayaw mo pa ba nun? Eh ano pa kaya kung yung mga pinambalot sa regalo ay ipunin mo rin at muling gamitin sa darating na Pasko?

Kung kaya nung iba siguradong kaya rin natin!

Tayo na sa Paraiso at mag-Resiklo!

Tuesday, January 1, 2008

Para maiba naman...

Pumasok ang bagong taon na may sakit ako. Mabuti na lang hindi ako naniniwala sa mga pamahiin kasi ang lungkot naman ng buhay ko kung buong taon may sakit ako.

Pero hindi naman bago sa akin ang pagkakaroon ng sakit tuwing dumarating ang kapaskuhan at ang pagpasok ng bagong taon. Nag-aaral pa lamang ako parati na akong nagkakasakit sa ganitong panahon.

Ang nakikita kong dahilan ay over fatigue. Bago pa lang dumating ang pasko sagad na ang katawan ko sa pagod. Bumigay na nga ang katawan ko nuong isang araw at naramdaman ko ito pauwi ako ng bahay galing ng SM North Edsa bandang 9PM. Pero dahil sa parang nakasanayan ko na nga ang pagkakasakit hindi ko ito pinansin at gumala pa rin kinabukasan at nagtungo naman ako ng SM Fairview. Bago pa lang ako makasakay ng jeep alam ko na na nilalagnat na ako pero tumuloy pa rin ako. Dahil sa abusong natamo ng aking katawan dumating ako ng bahay na may mataas na lagnat.

Bumili ako ng gamot kahit hindi ako sanay na uminom ng gamot. Sa aking isip alam ko na hindi ako puwedeng magkasakit kasi Media Noche na at ako ang magluluto. Ipinahinga ko lang ng buong hapon ang lagnat ko. Hindi ito nawala ngunit alam ko naman na kaya ko ang aking katawan. Naupo na lang ako sa harap ng computer at hinintay ang oras para sa pagluluto ng pagsasaluhan namin bilang pagsalubong sa bagong taon.

10:30PM inumpisahan ko na ang pagluluto. Wala pang hating gabi ay tapos na kaming kumain at naghihintay na lamang sa isang maingay na pagsalubong sa bagong taon. Sa mga oras na ito talagang dama ko na ang mataas na lagnat. Kaya lang talagang ibang klase ako sa pagdadala ng lagnat. Ako lang ang miyembro sa pamilya na hindi kinukumbulsyon kahit mahigit 40 na ang lagnat. Naalala ko na ang mga pinsan ko nakakakita na ng mga lumilipad kahit 39 pa lang ang lagnat. Sa maikling salita sinalubong ko ang bagong taon na may mataas na lagnat.

Gumising ako kanina pasado 10AM na para lang maipahinga ko ng husto ang katawan ko. Pero hindi pa rin ito nangyari kasi habang nagluluto ako ng aking kakainin ay nagdatingan na ang ang aking kapatid kasama ang kanyang mga anak. Luto nanaman ako para sa pananghaliaan naming lahat. Hindi pa ako nakakalahati sa pagluluto may dumating na mga bisita ang kapatid ko. Alam nyo na ang nangyari, humaba pa ang aking pagluluto.

Natapos ang pananghalian namin na nilalagnat pa rin ako. Pagkatapos ko uminom ng gamot balik na ako sa hingaan. Ngayon may lagnat pa rin ako ngunit nararamdaman ko na iiwan na rin ako nito pagkatapos ng gabing ito.

Paano ko kaya maiiwasan ang ganitong kalagayan sa mga darating na panahon? Kung over fatigue ang nakikita kong dahilan eh kaya ko bang hindi magpagod tuwing darating ang kapaskuhan? Parang malabo na mangyari yun. Siguro mas bibigyan ko ng pansin ang pagkakaroon ng isang healthy na lifestyle ngayong 2008.

Inaamin ko na hindi ako isang health buff. Ang exercise ko lang ay yung paglalakad ko papasok ng opisina tuwing umaga. Maliban dun wala na akong exercise sa katawan. Mas marami siguro akong magagawa kung healthy ang pangangatawan ko. Kai minsan ang dahilan ng hindi ko pagganap sa isang mahalagang gawain ay ang nararamdaman kong pagod sa katawan.

Korek! New year's resolution ko ang pagkakaroon ng isang healthy lifestyle! Para maiba naman.