kASaL nG Ex kO... aBSenT aKo...

Natapos rin ang issue na ito nuong December 20, 2007. I met (R-L) Diana, Mameng, Jacqi, Eric and his girlfriend Diana. Sama-sama kaming naghapunan sa Italianni's sa Trinoma bilang pa-Christmas ko sa kanila at pagbabayad utang na rin sa hindi ko pagsipot sa kasal ni Jonah.

Sa mga hindi nakakikilala kay Jonah, siya po ang aking former girlfriend na ikinasal nuong December 1, 2007 sa Manila Cathedral.

Anyway, ano naman ang kuwento sa pangyayaring ito at kailangan pang i-blog?

Before the marriage took place tahimik ang buhay ko (as if tahimik nga). Wala ngang nagbabanggit sa akin sa darating na kasal mula sa mga kaibigan namin. Ang nakakatawa ay nuong araw ng kasal at days immediately after the wedding. Kung kailan naman kasi nagaganap yung kasal saka nagdaratingan yung mga tanong na kung pupunta ba raw ako o kung anduon na ako sa kasal. Ewan ko kung bakit naman ganun para bang may ibang meaning yung mga pagtatanong nila, o ako lang naglalagay ng ibang meaning? Feeling ko mas apektado yung mga taong nakapaligid sa akin kaysa sa akin mismo eh, hahahaha!

Isa pang nakakatawang insidente ay nuong isang araw may natanggap akong tawag from a person whom I only met when the office asked for their help regarding our office management thing. Si Pinky, she was the one who interviewed me. Anyway, tumawag siya minsan to ask me something regarding the interview, to clarify something. At eto ang nakakalerke talaga, after the Q and A over the phone may pasundot na tanong na; "kilala mo pala si Jonah?"

Hanep!

Ako na ang nagdugtong sa susunod na tanong niya, "Oo, at ikinasal siya last December 1, at totoong dati ko siyang girlfriend." Sabay tawa na lang kami pareho. Pinky told me that it was J who told her about my relationship before with Jonah. Nakakalerke diba, totoong small world, pero bakit yung kasalan ang parang dahilan ng pagliit ng mundo ko? Hahahaha!

At duon sa usapan namin ni Pinky ko unang sinagot ang tanong kung bakit hindi ako dumalo sa kasal.

Bakit nga ba?

Binalak kong dumalo ngunit kasalukuyang binubungkal ang kahabaan ng Quirino H-way kaya't ako ay nasuong sa isang napakahabang trapik. To make the story short, nahuli ako sa kasal at nahiya na akong tumuloy sa reception.

Totoo rin na inisip kong huwag na lang dumalo kasi hindi ko alam ang magiging reactions ko kung sakali man. Hindi dahil ikakasal na si Jonah sa iba, hindi ko alam ang magiging reactions ko sa pagkikita namin ng mga kapatid ni Jonah at ni Mameng. Yung tungkol kasi sa amin ni Jonah matagal na itong natapos and both of us have moved on ever since. Ang hindi ko nabigyan ng magandang pagtatapos ay ang aking naging ugnayan kay Mameng at sa mga kapatid niya.

Sa mga nakakakilala sa pamilya ni Jonah ay maaaring may idea sa mga sasabihin ko.

Inalayan ko si Jonah ng isang totoong pagmamahal. Kasama sa minahal ko sa kanya ay ang kanyang katayuan sa pamilya at ang kalagayan ng kanyang nanay at mga kapatid. Hindi lang sa salitang pagmamahal bagkos sa isang pagmamahal na may pag-aalay ng sarili. Ang presensya ko para sa kanila ay hindi ko kailan man ipinagdamot. Hindi dahil sa girlfriend ko nuon si Jonah, iniaalay ko ang panahon ko kasi ito ang kanilang kailangan nuon. Hindi lang basda makikiramay sa sitwasyon nila, kailangan nila ng isang kasama sa paglalakbay. Ano ba sa akin ang salitang sakripisyo kung hindi ko ito naranasan nuon?

Magkahalong paghanga at awa ang naramdaman ko para sa mga kapatid niya lalo na kay Mameng. Hindi ko nga maisip kung bakit may mga kabataang tumitigil sa pag-aaral dahil lang sa problema sa pamilya, samantalang eto ang isang pamilya na hindi lang gumapang, sinamahan pa iyan ng dugo at pawis, literal na dugo at pawis! Pero nakatapos naman sila sa pag-aaral.

Pinagtatawanan na nga lang namin yung mga nakaraan nuong nag-dinner kami last December 20. Sabi ko kay Mameng na bakit naman nuong kasama pa nila ako para kaming mga Lagalag kasi walang permanenteng tirahan tapos ngayong hindi na nila ako kasama may sarili na silang bahay. Tawa kami ng tawa kasi sa hirap raw kasama nila ako tapos sa ligaya naiwan ako. Hahahaha!

Pero sa totoo lang hindi naman sila ang nang-iwan, ako ang kusang umalis at ito ang isa sa bumabagabag sa aking damdamin. Hindi ako nakapagpaalam sa kanila ng maayos. Mabuti na lang at nasabi ko rin yung "Sorry" na matagal kong binalak na sabihin ngunit hindi nagkaroon ng pagkakataon na gawin.

Kay Jonah, sana sa pag-uwi nilang mag-asawa dito sa Pilipinas ay makasama ko sila kahit over dinner lang para na rin mapaabot ko sa kanila ng personal yung aking pagbati.

Ayan tapos na. Hindi ako nakarating hindi dahil sa ayaw ko pumunta, gusto ko pumunta kaya lang hindi ako umabot sa selebrasyon sa Simbahan.

Okay na po ba? Next, kasal naman ni Trisha! Hehehe, joke lang po.